არიან ადამიანები, რომლებიც სულ ლაპარაკობენ. ჯანდაბას რო თავისთვის ლაპარაკობდნენ, არა! ეს არი ადამიანების კატეგორია, რომელსაც კონტაქტი წყურია! მოითხოვს დიალოგს, ყურადღებას, მოსმენას, თანაგრძნობას რაღაც სრულიად გაუგებარი, არაფრისმთქმელი, გამანადგურებელი სისულელების გამო, რაზეც ლაპარაკობს.
ნუ... საშინელებაა, მსუბუქად რო ვთქვათ.
ასეთი ადამიანები გაუგებარია ვის და რატო ესალმებიან საზოგადოებრივ ტრანსპორტში ასვლისას, ჯდებიან ყველაზე მოუხერხებელ ადგილებში, იმიტომ რომ მალე ჩადიან (!!! მალე არა ის!!), თან აქვთ უზარმაზარი, ჭრაჭუნა პარკები, ყოველ წუთს თავის იატაკზე დაკვრით იხდიან გულისგამაწვრილებელ ბოდიშს იმის გამო რო წინ მჯდომს აწუხებენ ამ პარკებით და საერთოდ თავიანთი არსებობით, ყოველთვის აქვთ გაფუჭებული მობილური ტელეფონი, რომელიც განუწყვეტლივ რეკავს (ნუ ზარი... ჯოჯოხეთი) და არაფერი არ ისმის და გადაურეკავს (!!)...
და რა ბედნიერებაა, როცა ისინი ბოლოსდაბოლოს ჩადიან....
Wednesday, September 5, 2007
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment