ოღონდაც, ოღონდაც...

– გამარჯობა, ბლოგო, ბლოგუნია, ბლოგჩიკ, ბლოგუშკა, ბლ...
– ნუ მეტენები ერთი, შენი ჭირიმე რა.
ბლოგის და მისი უხეირო ავტორის შეხვედრა ერთთვიანი განშორების შემდეგ.
მოვედი მოკლედ. ვიცი რო მიმიღებ, ჩემნაირი ხარ შენც:) ცოტა ხანი ვითომ ნაწყენი ხარ და მერე იკრიჭები ყველის ვაჭარივით. ბავშვობიდან ვერ ვიტან ამ გამოთქმას ოღონდ. არასოდეს მინახავს გაკრეჭილი ყველის ვაჭარი (თუ ყველის გაკრეჭილი ვაჭარი, როგორც არი რა:)).

დღეს ახლადგახსნილი სუპერმარკეტის კონსულტანტი გოგონა, ახალ უნიფორმაში გამოწყობილი, მონდომებულად კეთილი და მზრუნველი ღიმილით დამყვებოდა სექციებს შორის და ფოტოებს იღებდა. ალბათ დაავალეს, მყიდველების პირველი ნაკადები რეაქციები შეისწავლოს. ისეთი მონდომებული იყო, გული ამიჩუყდა.
საერთოდ ადვილად მიჩუყდება გული, მარა ამ ბოლო დროს პირდაპირ აჩუყებულ გულად ვიქეცი, მალინ მელკერსონივით, თუ კიდევ მცირეოდენ თანაგრძნობას გამოიჩენთ, ცრემლად დავიღვრები და წყალდიდობა არ აგვცდებაო, ბიორნს რო უთხრა.

ვერ ვწერ ვერაფერს, სანამ არ გავანამდვილებ. რა ვქნა. სულ უფრო ნაკლები ნამდვილი რამეები ხდება ირგვლივ. დეტექტორითაა საძებნი.