მოსკვა–იერევან–ტბილისი

ჩემი და იმდენი ხანია არ მინახავს, მგონია რო რაღაც სერიალის პერსონაჟია უბრალოდ, რომელსაც კომპში მივშტერებივარ სხვა სერიალებივით. მულწიაშკა თამუნა.
ახლა ჩამოდის და ისე მიხარია, რო ვნახავ. ოღონდ აი მშვიდად მიხარია. რაღაცნაირად მარტო მე და თამუნამ რო ვიცით, როგორ გაგვიხარდება ერთმანეთის ნახვა, აი ისე.
წაიკითხავს ახლა ამას და იტირებს:)
როგორი მშვენიერი რაღაცეები არსებობს ჩემ ცხოვრებაში და მე რეებზე ვდარდობ. გაოცებული ვარ პირდაპირ საკუთარი უსაქციელობით.

FIFA World Cup 2010 - stories in photographs

უკომენტაროდ.
სხვა ძალიან მაგარი ფოტოები ნახეთ ამ ლინკზე

და კეთილი:) გრილმზიანი:)

ემილი და იდა:)

მეთექვსმეტე დღე

გათავისუფლებიდან...
თექვსმეტჯერ თექვსმეტი დასტური რო არ მინდოდა ეს თავისუფლება მე.
არადა უნდა მდომებოდა. თავისუფლება ისეთი რამ არი, უნდა გინდოდეს. ბევრი რამის ფასად.
იქნებ კიდე თექვსმეტი დღის შემდეგ მივხვდე, რო მინდოდა და ღირდა. ან თექვსმეტი კვირის, ან თვის. უჟას.

საექსკურსიო ადგილებში კედლებზე ამოკაწრული ვიღაცის ცხოვრების ნაგლეჯებს გავს ხოლმე ასეთი ნაბოდვარი, რო არ ვეშვები და ვაქვეყნებ. რა იდიოტობაა. მერე ვზივარ და მევე ვკითხულობ ასევე იდიოტივით. არსაით პოსტებს.

ვერ ვიტან ნიშნებს. და ნიშნებს რო ყურადღებას ვაქცევ, ამას კიდე უფრო.

ბოროტი პოსტი No.2

ზაფხულში ოფლი უფრო მეჯავრება თუ "პროფილი" არ ვიცი. ერთი მეორის ასოციაციას მიჩენს.
და ახლა ეს ხბო.
და მაია ასათიანი, რომელსაც ხბოსი ეშინია.
და მაია ასათიანმა არ იცოდა რო გადაცემაში შავ–თეთრი ხბო მოყავდა და შემთხვევით ჩაიცვა, შემოეცვა შავ–თეთრი კაბა.
და განმეორებით გადაცემის თემა ანეკდოტები.
და მაია ასათიანი რო რბილ ლ–ს ებრძვის.
და რაღაც მომენტში რო ჩათვლის ხოლმე რო შეუძლია ბოლოსდაბოლოს მისცეს გასაქანი თავის ბუნებრივ ლь–ს და მერე რა მოხდა.
ჭიჭიკომ და ბიჭიკომ შენიშნეს მისი 'ფარული' ლь მაშინ, აკვრიუმს ამოფარებული გადაცემა რო ქონდათ.
რებეკა ვერ გადააჩვიეს მიწის ჭამას საბოლოოდ. მაია ასათიანი ყოველთვის გულისფანცქალით იტყვის ხოლმე კიტრის პიკულივით ლь–ს. ასე იქნება ეს.