Home

სავარძელში ჯდომა, სიმყუდროვე, ჩაი და ლიონებერგელი ემილის კითხვა მომინდა უცებ, და დედა და მშვიდი ბედნიერების შეგრძნება.

მარკუს მილერი ნამდვილი იყო

ერთი გავაჩხაკუნე აპარატი და ამიკრძალეს გადაღება, მარკუსი უკანა პლანზე ჩანს, თეთრ პერანგში და შავ შლაპაში, რომელსაც აქ ვერ დაინახავთ რაღათქმაუნდა.
სასწაულ!
პატარა ბიჭები ყავდა ბედნში, საქსოფონი და საყვირი, გადავირიე ისეთები. დაუჯერებლები.
ეს არი კრისტიან სკოტი, ფოტოზე, საყვირზე უკრავს ისე რო შეგიყვარდება.
საქსაფონისტმა, ალექს ჰანმა, კინაღამ გადაყლაპა ინსტრუმენტი, ისე უკრავდა.
დასატყამებთან Prison Break–ის მთავარი გმირივით ტიპი იჯდა და იქვე აგნეტუშიწელი ედო ალბათ, აშკარად ხანძარს გადავრჩით ერთი–ორჯერ, აალდა სცენა!:)
კლავიში თავმდაბლად ერთვებოდა ხოლმე, საშუალო ასაკის ძია, ფედერიკო პენია.
არ მეყო ოღონდ, არა, ძაან ცოტა იყო:)
მანამდე ჯეიმს კარტერის კვარტეტი უკრავდა, ამათ პირველად ვუსმენდი, ბიბოპის რიტმზე გვაცეკვეს სკამებზე:) კლავიშნიკი როიალს ისეთ დღეში აგდებდა, აი ძაან რო გიღიტინებენ და რო ხტიხარ შოკისაგან:)))) ფსიხი მასტი, უნიჭიერესი!:) იდაყვებით და ფეხის თითებით უკრავდა, პირდაპირი მნიშნველობით:) რა მომეტში გაიძრო ფეხსაცმელი ოღონდ ვერ შევნიშნე, ან თავიდანვე ცალფეხი გამოვიდა:) მორჩა გადარეულ სოლოს და ღიმილით ჩაიცვა ფეხზე:))
თავად კარტერი ყველაფერზე უკრავდა, რაშიც ჩაბერვა შეიძლება. მოცარტი და ბიზე გააჯაზა, საყვარლად:)) რამდენიმე ვიდეო გადავიღე, გავა–იუტუბ–ებ ალბათ (გავატელევიზორებ:))

და აუდიტორია?
აღელვებული ირაკლი ჩხეიძე aka ოთარ ტატიშვილი ვიღაცას რაღაცას უმტკიცებდა, ყურებამდე გაღიმებული ვუყურებდი:)
ქალაქის მერი თავისი ახალი ოჯახით, ძალიან დიდი ოჯახით.
ბუბა კიკაბიძეს კისერჩი ჩავცქეროდი, ჩემს წინ იჯდა და რატომღაც მხოლოდ მარკუს მილერზე შემოვიდა.
ეს ნინიები და თაკოები და ესტრადის სხვა ბაბოჩკებიც იქ იყვნენ და მოწყენილი სახეებით და კევის ინდიფერენტული ღეჭვით მიმოდიოდნენ სკამებს შორის.
სერიალ "ჩვენი ოფისის" დასი მცირე შემაგდენლობით იყო წარმოდგენილი, კერძოდ თეკლა და ნუნუკა. მეზარება ახლა მაგათზე გავრცობა.
და მთავარი – ჩვენს წინა რიგში იჯდა სასულიერო პირი და ძალიან ბედნიერი სახით უსმენდა ჯაზს:) სიხარულით გადავირიე:)
და ვნახე სანთელივით ჩამომდნარი ნიკა მემანიშვილი. ზურა ჟვანიას ცოლს რუსთავი 2 მიეჭრა და ინტერვიუ ჩამოართვა.
მანამდე ჰოლში ფოტოების გამოფენაზე იყო ყველა თავმოყრილი და ეს ტელევიზიონშიკებიც იქ ედებოდნენ ყველას ფეხებში. ყურადღება მივაქციე ალანიას ჟურნალისტებს, რომლებიც ერთი სამჯერ მივიდნენ სხვადასხვა ხალხთან, მათი აზრით რო რესპექტაბელურად გამოიყურებოდნენ, და ყელგამოწეული ევედრებოდნენ, ჩაგწერთო. ჩემს იქ ყოფნაში ვერცერთი დაიყოლიეს და მოწყენილები დააკონწიალებდნენ მწვანე მიკროფონს.

ყველაფერი იყო მშვენივრად, უაზრო ხალხი რო დროულად შემოსულიყო დარბაზში და ერთი საათი არ ებოდიალა რიგებს შორის თავისი ადგილის ძებნაში. ნერვები მომეშალა ნიკუშა შენგელაია რო დაგვადგა თავზე ყვირილით, რომელი რიგია ეს და ეს ადგილი სად იქნებაო. მუსიკოსები უკვე ერთ ამბავში იყვნენ და ეს კიდე ადგილს ეძებდა. შვილი იყო თუ ვინ არ ვიცი, პატარა ბიჭი ისეთი უკმაყოფილო სახით დაეხეთქა ჩვენს გვერდით, აშკარად ძალით ყავდათ წამოყვანილი.

მცირედი ქართული უკულტურობის თანხლებით ჩაიარა, მაგრამ საღამო იყო აბსოლუტურად დაუვიწყარი:)

აი ასე ბანალურად დავასრულებ ჩემ აღფრთოვანებულ ბოდვას და ვეცდები დღეს ვიმუშაო, თუ გამომივა რამე:)

შიოლა

ინდიფერენტულობა მგონი ადამიანის ყველაზე საშინელი თვისებაა.
უკანმოუხედავი
უსულგულო
რაღაცნაირი განგებ ბრმა და ყრუ
უტიფრად თავდაჯერებული

დაუმსახურებელი...

კურასაო??

რაღაცა ინტერკონტინენტალი შმინტერკონტინენტალი სილამაზის კონკურსი იყო ეხლა იმედზე, ბელორუსიაში ჩატარდა, ზიზილ–პიპილებით მორთულ დარბაზში. წინა რიგში იჯდა ლუკაშენკო და ულვაშებს აცმაცუნებდა.

მის მსოფლიო
მის სამყარო
მის გლობუსი
უიმმმ
მის ეკვატორს ზემოთა და მის ეკვატორს ქვემოთა არ ტარდება? გაბევრდებოდა კონკურსები. ან მის ეკვატორი, როგორც ასეთი?

ჰოდა, გაიმარჯვა ვენესუელელმა გოგომ, რომელსაც ნიკაპი იატაკზე დასთრევდა და ისეთი ტინგიცით შემოუარა დარბაზს, მომინდა იქ ვყოფილიყავი და აზრზე მოსასვლელად მაგარი სილა გამეწნა. რა ცრემლიანი თვალები და ათრთოლებული ნიკაპი (იატაკზე რო დასთრევდა), რა აკანკალებული ხელის ნაზი ქნევა, არა ბატონო, პირდაპირ კენგურუსავით კუნტრუშით დასერა სცენა, არავითარი მოჩვენებითი სინაზე ხელში დაჭერილი თაიგულის მიმართ, ისე იქნევდა აქეთ–იქით, როგორც ბუზის საკლავ ჯოხს.
და მომეჩვენა რო საჭიროზე გაცილებით მეტი კბილი ჰქონდა.
მისი გვარი რო გამოაცხადეს, დაახლოებით ისეთი ჟესტი გააკეთა, როგორც მაკოლეი კალკინი აკეთებს "მარტო სახლში", მძარცველებს რო კისერს ამტვრევინებს.
მისი ბელორუსი (თუ ბელორუსიელი) საპერნიცა გაოგნებული ღიმილით დარჩა ადგილზე, მეორე ადგილზე, უფრო სწორად პირველი ვიცე მისიო. რანაირი წოდებაა ეს ვიცე მისი, საწებელივით, მწვადზე რო მოგიტანენ ხოლმე და საერთოდ რო არ არი საჭირო.
ეტყობა ჟიურის წევრებს უყვართ საწებელიანი მწვადი.

ანუ რა მოხდა მარტივად რო ვთქვათ. მის ინტერჯანდაბა გახდა უგო ჩავესი, გადაცმული ცხენისსახიანი გოგოს ელასტიურ კოს(წ)იუმში და მეორე ადგილი ერგო ლუკაშენკოს (ულვაში მაინც მოეპარსა), თავმდაბლად მოიქცა, აბა მასპინძელი კაცი ხო არ გაიჭრებოდა პირველ ადგილზე, რა პონტია.

სახლში ვამბობდით, რატომ არ იყვნენ–თქო კონკურსზე მის აბხაზია და მის იუჟნა–ასეწია? ხო გახდებოდნენ მესამე და მეოთხე ვიცე მისები, ანუ დანიშნულებით დაახლოებით მწვადზევე მორთმეული პავიდლოსა და მაიონეზის ტოლფასნი?

და კურასაო რა ქვეყანაა და სადაა ვაბშე?

სოკო:)

წითელ სპორტულებში გამოწყობილი პატარა სოკო შემხვდა დღეს დილით ქუჩაში:)) თავისზე ბევრად დიდ ზურგჩანთას მოათრევდა, არა კი არ წუხდებოდა, უბრალოდ ძალიან დიდი იყო, და ყურებამდე გაღიმებული მოიმღეროდა 'მაარტოოო მივდივააარ':))))))))
ისეთი საყვარელი ბავშვი იყო, შავტუხა და ცოტაოდენი დამოუკიდებლობით უზომოდ გახარებული:)) ცოტაოდენი იმიტომ, რომ დედამისი უკან იდგა და თვალმოუშორებლად იღიმებოდა, სანამ თვალს არ მიეფარა მისი სოკო:))

Substitute

'ამას არ ველოდი' ჩემს შემთხვევაში სრულიად შეუფერებელი ფორმულირებაა. რაც ხდება, ყოველთვის ველოდი რო მოხდებოდა. ოღონდ არაფერი კარგი. თითქმის არასდროს. ხდება ან ცუდი ან უფრო ცუდი. ითონი სულ ამას ამბობს და ჩვენ ვიცინით ხოლმე. ფაქტია, რომ ასეა. ოღონდ არაფერია ამაში გაპრანჭულად ნათქვამი. პროგნოზი არი ყოველთვის პესიმისტური, ალაგ–ალაგ მოჩვენებითი სიხარულებით.
ფაქტს ვიღებ, სხვა რა გზაა, მაგრამ არასდროს არ მესმის, რატო ხდება ასე.
ფიქრო ამბობდა მგონი? be nice and you'll be alone.

The Office US. S06E04. Niagara

:) amazing episode, one of the best actually:)

Two

სანდრიკო დღეს ტირილით გასკდა, მულტფილმში ორი გედი სადღაც გაფრინდა და მაგათ ხო ვიღაცა ჩელავეკი მოკლავს თოფითო, წაურუსულ–ქართულა. არადა მულტფილმში არაა ასე, ისე მთავრდება რო ეს ორი გედი, შეყვარებული გედები სადღაც მიფრინავენ, The End:)) მარა ბავშვისთვის ეტყობა იქ არ დამთავდა ამბავი, წარმოსახვა ისეთი მძლავრი აქვს, დამატებით ერთი ხუთ სერიას კიდე გადაიღებდა რო შეეძლოს.

მამას რთველი ქონდა გუშინ. იმდენი მზე იყო და ისეთი საოცარი სუნი ჰაერში, ადრიანი შემოდგომის. ჩემი საყვარელი სუნი. ჰოდა მე გავიქაჩე, უნდა მოგეხმაროთ მეთქი. მამამ დახედა ჩემს ფრენჩ მანიკურს და ყველაზე თბილი ღიმილით მსოფლიოში მითხრა, რომ არ ღირს, მე ჯობია მხოლოდ ვუყურო და ყურძენი ვჭამო, თორე ჩემი ფრენჩისგან არაფერი დარჩება:)
გამოსავალი?? ლატექსის ხელთათმანებით ვკრიფე:)) ფრჩხილებიც გადამირჩა და ძალიანაც გავერთე:)

რაღაცნაირია შემოდგომა. მყუდრო.

Confession. As in confession.

I can't do this any more... that's not me. Being rude on purpose, just to prove something to someone but to yourself in the first place? really? no thank you.
I don't know why I even pretended I could pull this off...
He's trying. As big a jerk as he might be, he's been trying for quite a while now and... there's no way I can refuse to see that. This whole thing, whatever it is, it's not going anywhere. But I'm still me though, and I no more allow myself to not appreciate people trying. I mean I would be happy to be seen trying. This is not easy for him, pretty much for anyone, so...
No matter how much it's gonna hurt again, and I'm pretty sure it will, to be nice to him is what I want; to as many people as possible. And I won't judge. Whatever he feels, it seems real to me, even though he's totally incapable of expressing it in a way I would think right.
And this anxiety... it'll go away. Because really, he is not what I want.

I love the way they look at each other

Pen Badgley and Blake Lively of Gossip Girl. Cute couple:)

Happy balloons

Emotionally magnificant

სინამდვილეში როგორი მარტივია იცი?
აი ეს იმან–მითხრა–დაიტანჯებით–უაზრობა–იქნება–როდის–რამეს–თავს–მოაბამენ–აუ–ლუდი–იქ–არაა–დამჯდარი–ხო–არ–მოუსმენ–ზვუკს–ვერ–გაასწორებენ–შპანა–ნერვებს–მოგიშლის... არი უიმმმმმმ, მარაზმის პიკი, პიკი.

თუ გინდა მუსიკის მოსმენა, წადი, თუ არ გინდა, უაზრობების მიკიბმოკიბვას მოეშვი და ორასმეშვიდეათასედ მოიწყვე იგივე შაბათ–კვირა საკუთარ ოთახში, ლიტრობით ლუდით და ცხოვრებაზე გაბრაზებულობით.

WTF??

დაყრუებული დავბრუნდი და უხმო, მაგრამ ფანტასტიური იყო :)
Led Zeppelin Tribute, რკინიგზელთა სახლში, მინგრეულ–მონგრეულში ჩატარდა. ნუ რამდენიმე თავიანთი 'ვეშის' (როგორც Pi Light–ის სოლისტკამ თქვა:)) სულ ჰიტები შეასრულეს. გადასარევი.
და რა ხმები ქონდათ ამ გოგოებს, შევიშალე! Blues Factory–ის ანა–მარია იყო მგონი, თუ სწორად გავიგონე, ისე იმღერა whole lotta love რო არანაირი ემოცია არ მეყო აღფრთოვანების გამოსახატად:) და baby, I'm gonna leave you კიდე, ნუ... ან–ბილივებლ რაა:)

და სალაღიშვილმა თავის დრამი აბზრიალააა
და გიტარამ კიდე ერთხელ პირველი ადგილი აიღო ჩემ გულში
და ეს String, რომლის გამოსვლასაც ძაან ველოდი, იმიტო რო ერთხელ ქარვასლაში მოვუსმინე და აღვფრთოვანდი, დღეს რბილად რო ვთქვათ, დებილივით გამოვიდა. რაღაცა ეზარებოდა თუ მოუმზადებელი იყო თუ უბრალოდ დაბოლილი ვერ გავიგე, მარა როგორც გამობლაყუნდა ისევე გაბლაყუნდა რავი.
ბოლომ, L.O.D.–მ ძაან გააპანკა.

აუ რა მაგარია ლაივის ნახვა და მოსმენა, გადარეული ვარ.