ხო მაინც ფეისბუქზე დავდებ ამას, მარა პირდაპირ იქ დაწერა მაინც არ მომინდა.
ოთახივით შემოვედი აქ, ძველ საწერ მაგიდას მივუჯექი და ნაფტალინისსუნიანი რაღაცეების გახსენება დავიწყე.
ახლა 95 წელია, ეს დრო, სამზარეულოში ვზივართ ლამპის შუქზე. პეჩკა მყუდროდ ატკაცუნებს შეშას, ჩვენი ბუხრის თავს ლამის შეზრდილი საათი ისე წიკწიკებს, როგორიც ალბათ ჩემი გულისცემაა, რაცთავიმახსოვს ეგრეა და იმიტომ.
მე მიდევს ჩემი საყვარელი, ამოჩემებული "ნამდვილი ხელოვნება" და ბოტიჩელიზე ვკითხულობ რაღაცას. სუპერიანად მიჭირავს, არ ვაცლი, რაღაც არის წიგნის სუპერში ისეთი, რო მოაძრობ, თითქოს სხვა წიგნია. არ მსიამოვნებს.
მოგვიანებით, ბავშვური ამბიციურობით, და ამ ჯადოსნური სიჩუმით გათამამებული, ვენერას დაბადებას გადავხატავ და მომეწონება.
სად არის არ ვიცი, დედა არ გადააგდებდა.
ყველაფერი აქ არი, თავის სუნიანად, ხმებიანად და განწყობიანად. თვალებს თუ დახუჭავ, სულ მთლად იქა ხარ და ყელში ბურთი გეჩხირება.
როგორ ვცხოვრობთ რაღაცნაირი ჩავლილი ბედნიერებებით...
იმ ბედნიერებებმა ათასი შვა თავის წილად, და თვითონ ჩაიკარგა, სხვენში შეჩურთული სათამაშოებივით.
სხვები გადაარჩინა და თვითონ დაიხრჩო, მოსაგონებელ ტიპად იქცა, როგოც ალბათ მოგვიანებით თავისი გადარჩენილები. ან არც.
1 comment:
ჩემი საყვარელი ქეთი, ამეტირა :(
Post a Comment