სულის ნაწილები

დღეს დილით გამთენიისას აივანზე ვიდექი და მზის ამოსვლას ველოდი ავთო ჯაყელივით.
მასხოვს, ბავშვობაში ბებიასთან არდადეგებზე, არ მეზარებოდა ყოველ დილით გამთენიისას ეზოში ჩარბენა და ჭიშკართან დაგდებულ მორზე შეხტომა განთიადის საცქერლად. დილის სუსხისაგან ჩამამცივნებდა ხოლმე, პერანგისამარას, მარა არ მაღელვებდა. ბრდღვიალა წითელი მზე ამოვიდოდა და მეც ბედნიერი ვბრუნდებოდი ლოგინში.
ის პერანგი ამ ზაფხულს, წლების მერე ისევ ვნახე ჩემი ბაბუას და ბებიას ცარიელ სახლში და გულ–გვამი ამეწვა სევდისაგან.
ცას ხომ არ გამოეკერებოდნენ ჩემი ბებია და ბაბუა ან ჩემი ბავშვობა, ეგრე სად არიო.
მე კიდე ვერ ვეგუები.
დღემდე მგონია, ის ყველაფერი იყო ნამდვილი და სრულყოფილი ჩემს უბადრუკ ცხოვრებაში და მე თვითონ ვერაფრს მსგავსსაც კი ვერ შევქმნი აწი, ვერავისთვის...
ძაან მინდა რო შევძლო ოღონდ.
აი ისეთი, ჩემი ბებიას და ბაბუასნაირი, ნამდვილი რაღაცეები იმათთვის, ვისაც ამის ნახევარი სიყვარული მაინც ექნება ჩემი...