არადა ვიცინეთ

უსაზღვროდ ნერვებშმოლილი ადამიანი მკლავით გამოათრიო და აიძულო საოცრად ტემპერამენტიანი ცეკვა შეასრულოს ნახევარ კვადრატულ მეტრ ფართობზე, ჩვენს გარდა სხვაგან შეიძლება მოხდეს კიდე? და ის ადამიანი, გოგო ამ კონკრეტულ შემთხვევაში, განრისხებული სახით მოცეკვავე, ასევე განნრისხებული ქანცის გაწყვეტამდე აღლაჭუნებდეს კევს და შიგადაშიგ თავის გამომთრევს უკიოდეს, რაზე მაცეკვებო, და მაინც ცეკვავდეს გაუჩერებლად, ეს?
და ერთმანეთს უძღვნიდნენ სიმღერებს სახელწოდებით 'კაბრიალეტ', 'მა–ჩა–ჩა', 'ჰაბიბი' და მისთანანი?
კაი ხანია არ მოვსწრებივარ ასეთ სასოწარკვეთილ ფართხალს ნებისმიერ უსახურ მელოდიაზე. რესტორანში. ვერ ვიტან ამ სიტყვას უკვე. საერთოდ სხვა დატვირთვა აქვს ჩვენში და იმიტომ. ამ ბავშვებს რაღა ჭირთ. გამოვშტერდი ნუ. 20-21 წლისანი თუ იქნებოდნენ, და აი ასეთ რამეებს უსმენენ და უძღვნიან (whatever the hell this means).
მაჩაჩას ტექსტი იცოდნენ, აყვნენ. მაჩაჩას ამბობდნენ თუ მაჯაჯას კარგად ვერ გავიგე ოღონდ.
ჰო, და კიდე, ცხოველთა უფლებების დამცველ რომელიმე საზოგადოებას რო ენახა, რამდენი დათვი, ირემი, ციყვი და კვერნა იყო გაკრული ინტერიერის დასამშვენებლად თაღლაურაში, მიოკარდიუმის ინფარქტით გაიყვანდნენ.