Damn u, M

მაინც რა იყო ასეთი ...
მეგონა, მე ვაჭარბებდი და სინამდვილეში არაფერი ისეთი გადარეული შეყვარებული არ ვყოფილვარ.
არა ვყოფილვარ. ჰმ, უცნაურია, ათასი წელი გავიდა, ამდენივე წყალმა ჩაიარა, ამდენივე შვილი ყავს მგონი უკვე, არადა ვუყურებ და არაფერი არ დამვიწყებია, არც ერთი ნაკვთი, ბგერის მეასედით ვცნობ ხმას, ძაან შორიდან სიარულის მანერას და ფეხის ხმას. ჩემ თავს მახსენებს, როგორი ვიყავი, როცა ერთად ვიყავით. It's like feeling home, kind of... and I don't really care how we ended, I do remember how it hurt then though. But still, I'm totally fine with it, unbelievably fine.
Just makes me once again think of how freaking annoyingly loyal I am with something I feel for real. and the also freakish getting-used-to, totally my thing.
But I have not been able to feel this way to anyone since then. Did I give it all away or what, I wonder...