აუ მეც ვერ ვიტან მაგ თვისებას ჩემში და ვცდილობ, რომ ვებრძოლო... და რომ ვებრძვი, მაშინ უკვე პრინციპული კი არა, სამწუხაროდ წუწუნა და პრეტენზიული მქვია...
მეც ვამბობდი ხოლმე ამას ხშირად, ყველაფერს ეჩვევა მეთქი ადამიანი. მაგრამ ეხლა მივხვდი რომ არა, ვერ ვეჩვევი და არ ვეჩვევი ყველაფერს კი არა, ძალიან ბევრ რაღაცას ვერ ვეგუები. შეიძლება ეს ჩემი სიჯიუტის ბრალია, ხანდახან განსაკუთრებით მკვეთრარ რომ იჩენს ხოლმე თავს. ხან არ მოაქვს კარგი შედეგი, მაგრამ პრინციპში, მაინც მომწონს!.. უბრალოდ არის სიტუაციები ცხოვრებაში, როცა ვეღარ იბრძვი, ვეღარაფერს აკეთებ, რადგან ან აღარ შეგიძლია და ან აზრი აღარ აქვს, მაგრამ ეს ყოველთვის არ არის შეგუება. შეიძლება გაჩერდე, მაგრამ მაინც არ შეეჩვიო და არ შეეგუო არსებულს, თუნდაც შენი შინაგანი დისკომფორტის ხარჯზე, მაგრამ შენ თავთან მაინც მართალი!
ეცადე არ შეეგუო! თუ შესაძლებელია ეს და რამდენადაც შესაძლებელია შინაგანად მაინც იბრძოლო თუ ებრძოლო თავს, გააგრძელე! თუ ვერ... ხო, მესმის, ძნელია და თავდაცვის ინსტიქტია... და ხანდახან სხვანაირად შეუძლებელიც არის... მაგრამ...
რაღაც მომენტამდე მეგონა, რომ ეს პრინციპულობა და საშინელი სიჯიუტე, რომელიც მახასიათებს, ცუდი იყო.. ნუ, რაღაც მომენტში შეიძლება ასეც არის, მაგრამ საბოლოო ჯამში მაინც მირჩევნია ასეთი ვიყო.
8 comments:
აუ მეც ვერ ვიტან მაგ თვისებას ჩემში და ვცდილობ, რომ ვებრძოლო...
და რომ ვებრძვი, მაშინ უკვე პრინციპული კი არა, სამწუხაროდ წუწუნა და პრეტენზიული მქვია...
ჯანდაბა რა...
მეც ვამბობდი ხოლმე ამას ხშირად, ყველაფერს ეჩვევა მეთქი ადამიანი. მაგრამ ეხლა მივხვდი რომ არა, ვერ ვეჩვევი და არ ვეჩვევი ყველაფერს კი არა, ძალიან ბევრ რაღაცას ვერ ვეგუები. შეიძლება ეს ჩემი სიჯიუტის ბრალია, ხანდახან განსაკუთრებით მკვეთრარ რომ იჩენს ხოლმე თავს. ხან არ მოაქვს კარგი შედეგი, მაგრამ პრინციპში, მაინც მომწონს!..
უბრალოდ არის სიტუაციები ცხოვრებაში, როცა ვეღარ იბრძვი, ვეღარაფერს აკეთებ, რადგან ან აღარ შეგიძლია და ან აზრი აღარ აქვს, მაგრამ ეს ყოველთვის არ არის შეგუება. შეიძლება გაჩერდე, მაგრამ მაინც არ შეეჩვიო და არ შეეგუო არსებულს, თუნდაც შენი შინაგანი დისკომფორტის ხარჯზე, მაგრამ შენ თავთან მაინც მართალი!
რავი, შეიძლება ასეც უნდა იყოს ნაწილობრივ... თავდაცვის ინსტიქტია ერთგვარი, ეგრევე ირთვება...
მარა მაწუხებს
ეცადე არ შეეგუო! თუ შესაძლებელია ეს და რამდენადაც შესაძლებელია შინაგანად მაინც იბრძოლო თუ ებრძოლო თავს, გააგრძელე! თუ ვერ...
ხო, მესმის, ძნელია და თავდაცვის ინსტიქტია... და ხანდახან სხვანაირად შეუძლებელიც არის... მაგრამ...
:)
შინაგანად იცოცხლე...
დუღს და გადმოდის მარა რა ჭირი ვქნა, რეალურად რო არაფერი შემიძლია.
აუუუ, როგორ დუღს!!!!!
მასე ვარ ზუსტად მეც ქეთ : (((
რაღაც მომენტამდე მეგონა, რომ ეს პრინციპულობა და საშინელი სიჯიუტე, რომელიც მახასიათებს, ცუდი იყო..
ნუ, რაღაც მომენტში შეიძლება ასეც არის, მაგრამ საბოლოო ჯამში მაინც მირჩევნია ასეთი ვიყო.
არაფერსაც არ შევეგუებით :)
Post a Comment