ცოტაც, ცოტაც და ეგ არი

ჭიანჭველასოდენები ვჩანდით იმ უკიდეგანო სივრცეში. ფეხს ძლივს ვიკიდებდით რამდენიმე სანტიმეტრიან ჭრილზე, პრაქტიკულად ჰაერში ვეკიდეთ ისე, რომ ერთი საცოდავი ხელმოსაჭიდი შვერილიც არ იყო არსად. თითო კაცად ჩამწკრივებულნი ველოდით უეჭველ სიკვდილს. მაგრამ ისეთი მშვიდი ვიყავი... ეს გარდაუვალი რამის მიმართ ინდიფერენტულობა იყო. და კიდე განწყობა სახელად 'ამის იმედი არც არასდროს მქონია, რო ახლა მქონდეს'. გვერდით მედგა, ზურგით ეკვროდა კლდეს და არაფერს ამბობდა. პრინციპში, როგორც ყოველთვის, ნორმალურ სიტუაციებშიც, არათუ სიკვდილის ხრამთან... რამდენიმე მეტრის მოშორებით სამაშველო ჯგუფი ცდილობდა რაღაცას. რა გულისამაჩუყებელია ადამიანური სასოწარკვეთილება ვიღაცის შველის სრულიად უიმედო მცდელობისას. ის გოგო თავის თავს მართლა წირავდა იმ წუთას. ქანაობდა ბაგირზე სიკვდილის ხრამის თავზე და ცდილობდა, კლდის შვერილზე ჩაევლო ბაგირის ბოლო ჩვენს გადასაყვანად. ოღონდ არაფრის შანსი არ იყო. ისეთი უიმედობა იყო ჰაერში, ვეღარ გავუძელი და გამეღვიძა.

დარწმუნებული ვარ, დავიხოცეთ. აი ისე, სიტყვისუთქმელად. მარტო ის მაშველი გოგო ელაპარაკებოდა თავის თავს, ვერ მივწვდიო, კიდე ცოტა ახლოს უნდა ვცადოო. და დაეკიდა სულისშემკვრელად გაქანებულ ბაგირზე.

რაღა დარჩა ისე...