ძაან დიდი ფუფუნებაა ეტყობა ადამიანურად, ჩვეულებრივად რო დაგელაპარაკონ. აი მიკიბ–მოკიბვის, სრულიად აუხსნელი კომპლექსების, გავარჯიშებული რეჩის გარეშე, უბრალოდ შემოგხედონ თვალებში და დაგელაპარაკონ. ეს თვალებში შეხედვა მხოლოდ პათეტიკური გამოთქმა სულაც არაა. მართლა არის რაღაც მნიშვნელოვანი ამაში, ერთდროულად აადვილებს და აძნელებს სათქმელს, მაგრამ უმეტესად მაინც უთქმელს არ ტოვებს, გარდა შემთხვევებისა, როცა მაჯლაჯუნა რაღაც ეჩხირება ადამიანს ყელში და იაფფასიან ფილმებში დებილური მუსიკის თანხლებით რო გარბიან ხოლმე ასევე დებილური გამომეტყველების მქონე გმირები, ო, არ შემიძლია–ს ძახილით, აი ისე თუ არ დაემართა.
მე რატო შემიძლია ყოველთვის? ვერა ვარ თუ რა? მეორე უბედურება – ეტყვი და ისეთს გეტყვის [ანუ გაჯახებს, გადასარევი გამოთქმაა], წაიქცევი...
ფაქტია, ზოგ ადამიანს გაცილებით უფრო უჭირს კეთილგანწყობის მიღება, ვიდრე წყენის და მტრობის. უფრო ადვილად უმკლავდება უარყოფით ემოციას ვიდრე დადებითს, იმიტომ რომ მიუფურთხებია 'სენტიმენტებისთვის', და ვინც უბღვერს იმას ორასჯერ უარესად შეუღრენს და თვითკმაყოფილებას იგრძნობს.
გაბოროტება ქვია ამას მგონი. კარგად გამოხატავს საქმის დრამატულ არსს ეს გამოთქმა.
არიან ისეთებიც, რომელთაც ცოოოტა არამდგრადი ფსიქიკა აქვთ და ადვილად ითრგუნებიან რაღაცეებით, ძირითადად რათქმაუნდა წარუმატებლობით და განგებ ირჩევენ გაბოროტებულის პოზას, თავდაცვისთვის. ძაან დასანანია, იმიტომ, რომ საერთოდ არაა საჭირო ასეთი თავდაცვა. იმიტომ, რომ ვისაც მეტ–ნაკლებად შეუძლია დაინახოს დაფარული რამეები, იმისთვის ცხადი ხდება, რო გაბოროტებული არ ხარ, უბრალოდ გინდა ასეთი ჩანდე, ასე გაწყობს, ბუნებრივი რესურსი გაბოროტებისთვის ღვთისმადლით არ მოგეპოვება და იმიტომ.
მეორეს მხრივ, ცოტა სასიამოვნოა ღიმილით რო ფიქრობ, მე ხო ვიცი, რომ ასეთი არ ხარ...:)
მაგრამ ამის გარეშეც იოლად გავალ კაცო, ოღონდ არ იყოთ გაბოროტებულები, ოღონდაც არ იყო განგებ სხვანაირი... რა ყრია ამაში, არ მესმის.
უბრალოდ მიიღეთ კეთილგანწყობა [by extension, friendship or love], მშვიდად, ღიმილით, თუკი გიხარიათ, შიშის გარეშე რაც მთავარია, რაღაც ჰიპოთეტიური, გაუგებარი ვალდებულების შიშის გარეშე, იმიტომ რომ არ მწამს ვალდებულების შეგრძნებით დამძიმებული ურთიერთობა, ოღონდ დამძიმებული.
Tuesday, May 27, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment