Place du Tertre, west side, Montmartre

la vie en rose არ გესმით? :)

ჩირი

არეული ფიქრები, არეული...

მერე შიში – ლორწოიანი, საზიზღარი, ცივი აბლაბუდა.

ძილი, რომელიც არ მოდის. და თუ როგორღაც მოდის, თან მოათრევს ვიღაც უსიამოვნო ტიპებს და მთელი ღამე დათარეშობენ ოთახში. და მე თავს ვიმძინარებ რო ყურადღება არ მივიქციო, ახლოს არ მოვიდნენ ბერტა მეისონივით სანთლით ხელში და შეშლილი სახეებით.

ну жуть...

იმ დღეს პატარა ბავშვის ხელს ვაკვირდებოდი. ისეთი ფანტასტიური იყო, თვალი მომტაცა პატარა ფუნჩულა ხელმა, გაშლილი პაწაწუნა თითებით. ანგარიშმიუცემლად იქნევდა, ატყაპუნებდა... რაღაცა იყო იმ რამდენიმე წუთში განსაკუთრებული. უთბილესი განწყობა. საშინლად დაძაბული ვიყავი და უცებ მოვეშვი და გამეღიმა...:)

უნდა გქონდეს ადამიანს სადმე ერთ პატარა ყუთში მოგროვილი ასეთი განწყობები, გამხმარი:)) ჩირები რა:))) და ძაან რო გაგიჭირდება, აიღო ეს ყუთი, გაანჯღრიო და მერე თვალდახუჭულმა ამოიღო რომელიმე და გაიღიმო:)

ფერად–ფერადი, სურნელოვანი განწყობების ჩირები:)

ნეტა რა ფერი იქნებოდა წვიმიან საღამოს ბუხართან ჯდომის და ფიქრის ჩირი? და რა სურნელი ექნებოდა...

ალბათ ჩემი ბუხრის ფერი და ბოლის სუნი:)

Would you please get lost?!!!!

წარმოუდგენელ ძალისხმევას მოითხოვს ირგვლივ კონცენტრირებულ არანორმალურ ადამიანებთან ნორმალური ურთიერთობის შენარჩუნება, აი ფაქტიურად სიგიჟის ზღვარზე უნდა იარო ასკინკილით და არ გადავარდე...
ხანდახან მგონია რო აღარ შემიძლია, დავყრი ყველაფერს და წავალ სახლში–მეთქი ვფიქრობ.
ნეტა მართლა შეიძლებოდეს ასე, როგორც გალივუდსკი ფილმებში, ყველაზე თავზეხელაღებულ საქციელს რო ჩადიან და მერე დაკარგული რამეები თავიანთი ფეხით უბრუნდებათ სახლში:)) არა არა, არ შეიძლება ამდენი ფილმების ყურება, ვრედნა!
მორიგი იდიოტური დღე შუაზე გაიპო უკვე, კარგია...

''გაიგეთ? კარაქი გაძვირებულა რამდენიმე კილოთი:))))''

სუუულ ცოტა რო ავიღო შეიძლება? აი სულ ერთი მწიკვი ჰეფი ენდი თქვენი კეთილი და ლამაზი ფილმებიდან, ნუ ჩივო ვამ სტოიტ, მისს ეფრონ??:)

წუხელ მესიზმრა, მკვდარი ვიყავი. სული ვიყავი რა, ვჩანდი მხოლოდ როცა არეკლილი მზის სხივი მხვდებოდა. მაგარი იყო, რაღაც მეტალის საგანი მეჭირა და მზის არეკვლას ვცდილობდი რო დედას დავენახე... დამინახა :)
რა უბედურებაა ამდენი სიზმარი. სიზმარა უნდა მერქვას. ოღონდ ჩემი სიზმრები მეფეს არ მოუნდებოდა ცხადია:)

ძაან მიყვარს ღამე.

Closed... for a while

რემონტი მაქვს.
გონებრივი:)

დროებით

Manhattan 1942

Waw...

ოოო, მდუმარე, უხეირო მელანქოლიის პალასა გაიწელა რაღაც...

Do it with your heart...

და მარტივია...
ყველაფერი ძალიან მარტივია:)

I'm in the mood for tango...

That's what makes tango so great, you made a mistake - just tango on...

დიდი ადამიანები (ნაწილი V)

არ მჯერა, რომ რომელიმე ასაკში ასტრიდ ლინდგრენს ვეღარ წავიკითხავ :)
ყველაზე დადებითი, ყველაზე ნამდვილი და მშვენიერი ემოციით მავსებს... ყოველთვის მაგრძნობინებს, რომ რაღაცა დებილობების მიღმა, რაც ყოველდღე ნერვებს გიშლის, არსებობს ... სახლი, სიმშვიდე, სიმყუდროვე, ბავშვობა, რომელიც შეიძლება სულ არ გავს იმათ ბავშვობას, ვიზეც თავის წიგნებში წერს, მაგრამ ამას არ აქვს არანაირი მნიშვნელობა:)
და ისე მინდა რო ყველას უყვარდეს... ძალიან მინდა. ოღონდ უყვარდეთ... :)
თუ გულში ჩაგისახლდა სამუდამოდ, თუ იგრძენი, რო სამუდამოდ გეყვარება ძველი ჭრელი წიგნი, მისი სუნი, გაქექილი ყდა, ილუსტრაციები, თუ საყვარელ ადამიანებს, ნივთებს, ცხოველებს გმირების სახელებს არქმევ და ყველას ბედნიერი უყვები რატო იქცევი ასე.... ესე იგი ყველაფერი რიგზეა :)

Let there be you, let there be me... :)

ხო ნუ ეს ალბათ მაინც არაა სიყვარული... აბა ასეთი მაგარი მე არ ვარ რო საკუთარ თავს ვაჯობო და ...
yeah, this is another too good to be true... :)
საოცარია, მაგრამ ეს ამბავი არც ისე მანაღვლიანებს, რა კაია... უი რა გამახსენდა, მარკესი –
ის, რომ ადამიანს ისე არ უყვარხარ, როგორც ეს შენ გინდა, არ ნიშნავს რომ მთელი გულით არ უყვარხარო, მაინცო...
საერთოდ დიდად არ მანუგეშებს ხოლმე გამონათქვამები... მარა აქ არაა პათეტიკა, და არ მაღიზიანებს. მეღიმება და გულის სიღრმეში ვფიქრობ რო მართლა ასეა... რათქმაუნდა ღირს, სიხარულით და მადლიერებით მიიღო ის სიყვარული, რაც გაქვს, ამის ყოველთვის მჯეროდა... და ნუ რას გასცემ ეს უკვე შენი საქმეა.

მე უყაირათო ვარ, როგორც ჩემები მეუბნებიან, ფულის ხარჯვაშიც და სიყვარულის ხარჯვაშიც :) ცხადია მე ასე არ ვთვლი და ვჩხუბობ... საბოლოოდ ვთანხმდებით, რო მომიკვდეს დედა, სულ მას ვგავარ :))))

ნუ გადასარევია...

:)

They say he's alive...:)

მომწონს ვარსკვლავების ვარსკვლავები ჰოლივუდ ბულვარზე :)
დღეს დილით ვუსმენდი ელვისს. ცხადია მომინდა დამეწერა რამე და ფოტოც დამედო, ჰოდა ამაზე შევჩერდი...
There IS something really special about him...
სიცოცხლით სავსე და სევდიან მელოდიებს ერთნაირად ფანტასტიურად მღერის, გულში ჩამწვდომად, საყვარელია და ძალიან გულიანად და ფართოდ რო გაგაღიმებს ისეთი :)
ბევრია განსაკუთრებულად ნიჭიერი და მომხიბლავი ადამიანი, მარა ელვისი მაინც ელვისია...
ფორესტ გამპში ხო ძაან მაგარი პასაჟია ის, პატარა ფორესტის მოძრაობებს რო იღებს თითქოს ცეკვისას :)))))
მაგარია რა :)

Dream a little dream of me...

წუხელ რაღაც დამესიზმრა... როგორც საერთოდ ხდება ხოლმე, ყველაზე კარგი და სასურველი რამ მხოლოდ მესიზმრება:) Sad indeed...
ასეთი კარგი სიზმრებიდან ისე ცხადად მომყვება ხოლმე განწყობა... ძალიან დიდხანს.
მერე ფიქრი... სინამდვილეშიც ხო შეიძლება ასე მოხდეს, სულ არაა შეუძლებელი, უბრალოდ... არ ხდება და მორჩა. და რისი გაკეთება შეგიძლია შენ თვითონ იმისთვის, რო ხდებოდეს... აგერ შენ და აგერ გერმანია (აგერ შენ და აგერ ის... ) :)
არ გამოდის ასე
მერე ტრიალებ და ტკეპნი ერთ ადგილს, ყოყმანობ, ფიქრით თავი გისკდება, ამაში იმდენი დრო გადის, რო საერთოდ ყველაფერი იცვლება იმის ირგვლივ, რაზეც ამდენს ფიქრობ, და მერე ამ შეცვლილი რაღაცეების ანალიზში ვარდები თავით... და დრო? დრო გადის. მიდის. და მიაქვს..
განწყობა
შანსი
გამბედაობა

ფიჰ... მაინც ვერ გავიგე რა ხდება, თუ გინდა მესროლეთ...

:)

ლონდონი...:)

Funny observations, part II

– რას დადიხარ კაცო?? სამჯერ გამოხვედი უკვე, შესამჩნევად ერთი და იმავე დაძაბული ფიზიონომიით :)
– რა ვქნა, ქალებს აქვთ ოკუპირებული ფეხსალაგის(!) შესასვლელი ტერიტორია, – ასკინკილით ჩაიარა შეწუხებულმა და კბილებში გამოსცრა – არ უნდა ეკიდოს ტუალეტში სარკე!

:))

* * *

თუ არ გიცდია, ესე იგი არ გიცხოვრიაო...
ღირს ცდად, მართლა, ბევრი მნიშვნელოვანი რამე, მაგრამ ერთი განსაკუთრებით... თუნდაც მაგრად გეტკინოს გული. მაინც ღირს.

მივიღებ მასტერკლასებს ბრეივჰართებისგან, so feel free... :)

Ingrid Bergman

ნუთუ ასე ბევრს ვითხოვ... თუ ვითხოვ საერთოდ რამეს...

ჩემი ოქტომბერი რევოლუციის გარეშე ჩაივლის...

დღეს ოფისის კედლები გავალამაზეთ

მშვენიერი ფოტოები დავკიდე ჩემთან და მიხარია

იცით რა მიკვირს? რატო ვერ იღებენ ადამიანები უმარტივეს გადაწყვეტილებას წუწუნის და ტყლარწვის გარეშე? აი ვერ ვიგებ...

როგორც იქნა დაინაწილეს, მარა მაინც წუწუნებენ. აღარ შემიძლია რა

უკვე გადარჩეული ფოტოები ავიღე, ნერვების თხრის გარეშე, და რაღათქმაუნდა ყველაზე კარგები იყო დარჩენილი, ჰაჰა :) სლადკი პარადოქსი :)

აი ერთ–ერთი...