ოო, მეზარება, ყველაფერი მეზარება...

Do you Jazz?

საოცარი და თან ძაან ჩვეულებრივი მუსიკაა ჯაზი.
როცა უსმენ ზუსტად ისაა, რასაც გრძნობ, იმიტომ რომ თუ არ გრძნობ ვერ მოუსმენ...
Jazz your life, people:)

თუ გინდათ მოუსმინეთ ბილი ჰოლიდეის და ოსკარ პიტერსონს:) ნუ თუ გინდათ..:)

ბურუსი...

ბურუსი... La Niebla ყოფილა ესპანურად, ქართულად და ესპანურად ერთნაირად კარგად ჟღერს ეს სიტყვა, განწყობაც ერთნაირად კარგად მოაქვს...

მერე დავწერ ალბათ ავტორზე... მიგელ დე უნამუნო, არაჩვეულებრივი მწერალი და მოაზროვნე. რაღაც მასალებს ვაგროვებ და დავწერ

Adiós Ayer...

გუშინ გავიგე, დევიდ ბექჰემი შტატებში გადადის საცხოვრებლად თურმე, ცხოვრებას კიდე რა უშავს, ფეხბურთი უნდა ითამაშოს თურმე ამერიკულ კლუბში... ნუ კაკ?

– გამოსულელებულა ბატონი ბექჰემიო, იტყოდა ბებიაჩემი, ეგაა კაცი რო ცოლის ჭკუაზე გაივლისო, რა გამოდგა ეს ვიქტორია მაინც, ადამსების გვარს ბლომად რო ჰყვანდა ოფოფები კი ვიცით მარა ეს გოგო მაინც განსაკუთრებული მეტიჩარა აღმოჩნდაო (ბებიაჩემი პროგრესული ქალია, დიახ)

დიზაინერობა გადაუწყვეტია ადამსების გაჩხიკულ ასულს...ამერიკულ მოდას უცილებლად დაეტყობა ვიქტორია ადამსის ხელი, აბა რა...

დღეს

– ჩემი ბეჭედი უნდა იყოს მზად, შპს "ტყლარწვა"... აჰა, ესაა, მადლობთ – რომელიღაც ბუ(წ)იკის საოცრად ჩაცმულმა მეპატრონემ შემოჰყო თავი შტამპების დამამზადებელ სოროში. მე რაღა მინდოდა? ჰო, მე ჩემი წილი შტამპები წამოვიღე, რაღაცა მწვანე უხეირობა...

ჩემი მეგობარი ბერად შედგა... ძალიან ბევრს ვიფიქრებ დღეს ამაზე.

დეპრესიიდან გუშინ ჩამოვედი, შევრჩი რაღაც, აცივდა მერე, მე კიდე ჟაკეტი არ მქონდა წაღებული და... ალბათ ისევ წავალ, ვნახოთ.

სილამაზე გადაგვარჩენსო, მართალია? თუ გვაბოლებენ ისევ ნეტა?

უბრალო და სრულყოფილი

Лётчик??!

ფრენა თუ არ იცი არ უნდა აფრინდე, მართალია ჩემი მეგობარი ...
ძირს დანარცხებას ვერ ასცდები და იმიტომ.
ტრენერს ვეძებ, ფრენა რო მასწავლოს...

Cosmopolitan

ჟურნალ კოსმოპოლიტენის 1894 წლის მარტის ნომერი...
იბეჭდება 1886 წლიდან...
წარმოუდგენელია
"The magazine currently features feminine topics such as sex, makeup and hair tips..." :)))))

End of story...

Just nice quotes

“Compassion is not religious business, it is human business, it is not luxury, it is essential for our own peace and mental stability, it is essential for human survival.”

“This is my simple religion. There is no need for temples; no need for complicated philosophy. Our own brain, our own heart is our temple; the philosophy is kindness.”

Dalai Lama

აი ასე ხდება...
იბადება სილამაზე – ამაღლევებელი, მაცოცხლებელი, ნამდვილი და თან საოცარი....
და ნადგურდება...
უმოწყალოდ
საკუთარი ხელით
გულის გახეთქვამდე ტრაგიკულად
როგორც ჯია კარანგი
რა ნაღვლიანი ამბავია...

Gia. Professional

Lovely Gia

Gia

Gia Carangi

საოცარი, ულამაზესი ჯია კარანგი

Funny observations (part I)

მემგონი დიდი მკერდი ქალებს უფრო აღელვებთ (ამ სიტყვის ძალიან ფართო გაგებით), ვიდრე კაცებს...

So NOT weird...

– ბატონი ბონა მოკვდა?

Great Expectations?

ათასჯერ დავიწყე ეს პოსტი და ათასჯერვე წავშალე...
რა მჭირს
თუ არ მინდა საკუთარ განცდებზე წერა, რა მრჯის ერთი...
მარა თან რო მინდა და თან თავს ვარიდებ იმიტო ვმუშაობ დღეს წამშლელად, ფიჰ...
რაღაცას ვებღაუჭები მთელი შერჩენილი რომანტიულობის გამოსაკვებად და რას მეც არ ვიცი. რაღაც აბსტრაქტულს, ძალიან რომ მინდა, ისეთს.
რაღაც პერიოდი საერთოდ დავიცალე სენტიმენტებისგან, ეს კარგი იყო, ზედმეტი მოვიშორე, ხელს მიშლიდა. მარა ახლა რაღაც ისევ წამოიწია ამ ყველაფერმა. თუმცა ეს ის არ არის, რაც იყო. აღარ მაღიზიანებს, ეს რაღაც დადინჯებული, მშვიდი, ზომიერი სენტიმენტებია, გამართლება რო მოეძებნება ისეთი.
და მოლოდინი??
რაღაც კარგის:)
მშვენიერია

David Letterman Top 10 George Bush Moments

'Accidental President' :)))

Homer Simpson For President

მიქელანჯელო

პიეტა

ჩემი უსაყვარლესი ქანდაკება...

ცოტა რამ საოცარი ხელების შესახებ

დიდი ადამიანები (ნაწილი I)

მაჰათმა განდის ქანდაკება ლონდონში, Tavistock Square Gardens
კიდევ არის ნიუ იორკში, სამხრეთ აფრიკაში, პიტერმარიცბურგის ცენტრში, ინდოეთში ცხადია...

კიდევ ბევრგან...

Freddie

ფრედი მერკურის ქანდაკება მონტრეში, შვეიცარია...

ნიუჟელი ჯინსების ბრალია??

ეგეთი ანეკდოტი იყო, აბსურდზე ვფიქრობდი და გამახსენდა...
ტიპი რო მიდის ექიმთან ჩივილით, ფეხები მილურჯდება ქვემოდანო და ეს დეგენერატიც რო არწმუნებს, განგრენა გაქვს და ახლავე უნდა გადაგსხიპო მუხლებშიო... რამდენჯერმე რო გამეორდება ეს, მოსაჭრელი რო აღარაფერია, ჩაფიქრებული რო ამბობს:
– კაცო, ნიუჟელი ჯინსების ბრალია?!

ჰოდა ნიუჟელი სრულიად აბსურდული ნოსტალგიის ბრალია, ასე გადარეულები რო ელიან ლაიმა ვაიკულეს, იოსიფ კობზონის, ალა პუგაჩოვას (! ღმერთო, რამდენი არიან...) კონცერტებს ამ ქალაქში??
რა მოვლენაა საერთოდ ეს რუსული ესტრადა, ვერ გამიგია...
ვინ არიან, საიდან მოვიდნენ, რას მღერიან, რას უკრავენ, რისი თქმა უნდათ, რატო უხდიან ამაში ფულს??...
ვაააახ!

რა ვქნა, ჩამოვიდე? თუ დავრჩე აქ, მთვარეზე??

უცნაურია, რამდენჯერმე ძაან შევცდი ადამიანის შეფასებაში.
არა, უცნაური რაა, ღმერთო ჩემო, მე, ასეთ ჭკუის კოლოფს და მახვილგონიერს, ეს როგორ მომივიდა მეთქი კი არა, მარა შემრცხვა საკუთარ თავთან, ასე რო ვცდებოდი.
განსაკუთრებით კაი ტიპი რო ვიგინდარა გგონია, ესაა უხერხული, მსუბუქად რომ ვთქვათ...
ვიგინდარა რო კაი ტიპი გგონია ეს უხერხული კი არა რეგვენი რო ხარ იმას ადასტურებს ცხადია, მარა ნუ... თვალი ავლესე უკვე, ცოტა აზრზე მოვდივარ, ასე მგონია...
თავს რო ირწმუნებ, ნუ არც ისე სულელი ხარ, გოგონი, რა მოხდა მერე, ვინ არ შემცდარა... უიმმმ, ეს ბრტყელ–ბრტყელი გამონათქვამები...წიპა, თავს როგორც დაიფასებ ისე დაგაფასებენ (!!!), პირველად ჭირს თორე მერე წყალივით მიდის... blah-blah...

ჩემები მეუბნებიან, რაღაც მოწყვეტილი ხარო რეალობას, შენი სამყარო გაქვსო, რაც მოგწონს და გიყვარს, მხოლოდ იმას ამჩნევ და იმითა გაქვს თავი გამოტენილიო, შენი წიგნები, ტელევიზორი, ინტერნეტი... რეალურად რეალური არააო... ადამიანებთანაც ასე ხარ, აღიქვამ მხოლოდ იმათ, ვინც შენი აზრით ამად ღირსო.
მერე ისეთი თვალსაჩინო რეალობები მომიყვანეს მაგალითად, გული გამისკდა, თავი დამანებეთ, არ მინდა ეგეთი რეალობა–მეთქი...
ნეკზე გრძელფრჩხილიანი, არდაიდარდოს ფანი, საკუთარ თავში გაუგებრად დარწმუნებული არაფრისმაქნისი რეალობები არ შემიძლია ნამდვილად...
არადა ეგაა ეს ოხერი...

ლეთ მი გოუ რაა...

ცა ფეხად ჩამოდისო ამაზეა ნათქვამი...

შიშინით წვიმს

მშვენიერია...

სახლი, რბილი სავარძელი, სიმყუდროვე და მუსიკა მინდა ახლა, სულაც არ მეპიტნავება ოფისში ჯდომა, მეასე ფინჯანი ყავის სმა და მითუმეტეს მუშაობა, ფიჰ...

პარასკევმა მიწყინა, არასერიოზულად მეპყრობიო, მსუბუქ დღეს მეძახიო, ასე ამბობ, მაშ შენ რა დღე ხარ, კაცი ოცნებობს როგორმე დროზე გაეთრიოო; მე შენ გაჩვენებ როგორ უნდა ჩემი დისკრედიტირებაო და ისეთი დაატრიალა დღეს, ილაჯგაწყვეტილი ვზივარ...

უდაძაბულესი დღე იყო, მე ჩემი – ამან თავისი... დავიქანცეთ

ჰოდა კიდე საკეტების ყველა ხელოსანს გელა რატო ქვია??

Ella Fitzgerald Sings

და მერილინი

:)
საყვარელია და ლამაზია... შეიძლება შიკი არ აქვს, მაგრამ რაღაცნაირად სხვანაირია
და უბედური იყო...
როგორც ლამაზი და პოპულარული ქალების უმეტესობა

What is beauty for you?

ჟივანშის ორი მუზა სხვადასხვა დროს

ეპოქა და სილამაზე...

ჯაზები??:)))

დაცვის ბიჭი შემოვიდა გაწამებული სახით, ოოო, გაბურღეს (!) ტვინი ამ ჯაზებმაო:) პახმელიაზე ვარ, თავი მისკდება, აღარ შემიძლიაო...:)
ისე მითხრა, აშკარად ნუგეშს ელოდა მარა მე თვალების ხამხამით და უინდიფერენტულესი ღიმილით შემოვიფარგლე და გავიდა.
საყვირს ვერ უძლებს...
რამე მაინც ხდებოდეს, გულს გადააყოლებდა. შენც არ მომიკვდე, არავინ არღვევს წესრიგს...

:))))

Celebrities as kids

მიყვარს წვიმა, მიყვარს!:)

Отчий дом

ათასი წელიც რომ გავიდეს, ათასი სხვა ადგილი და გარემო გამოვიარო, ისეთი ბედნიერი, დამშვიდებული, თავისუფალი, მხიარული და სიყვარულით გარემოცული ვეღარსად ვიქნები, როგორც მამისეულ სახლში...

ათი წელია აღარ ვცხოვრობ სახლში, სადაც გავიზარდე, სადაც ყოველი კუთხე–კუნჭული, ყოველი გოჯი ყველაზე საყვარელია ამქვეყნად ჩემთვის, ჩემი ოთახი, რომელიც ამდენი ხნის მერე ისევ საბავშვო ოთახია :) იმიტომ რომ იქ არაფერი შეცვლილა, არც მინდა რო შეიცვალოს, იმდენად საყვარელი და ახლობელია ყველაფერი... ჩემი წიგნები და ძველი ნივთები ისევ ისე დევს, როგორც ადრე, მხოლოდ მტვერს აცლის დედა და ისევ აბრუნებს ძველ ადგილას.

უცნაურია, ყოველთვის სევდიანი ვარ, როცა სახლში ჩავდივარ... არადა ბედნიერების მეტი განცდა არ უნდა მქონდეს წესით.. მაგრამ ვიცი ეს რაცაა. ის დრო რომ აღარასოდეს დაბრუნდება, ჩვენ რომ ისეთები ვეღარ ვიქნებით, უდარდელები, ლაღები, თავზეხელაღებულები, დეეე, მააა–ს ძახილით აქეთ–იქით მორბენალები...

ჩემი მშობლები, ორი უსაოცრესი ადამიანი, აღარ არიან ისეთი ახალგაზრდები, ჯან–ღონით სავსენი... თუმცა უწინდებურად და ათასჯერ უფრო მზრუნველები და მოსიყვარულენი...

ხანდახან ვოცნებობ, დრო გაჩერდეს, ან როგორმე ძააალიან გახანგრძლივდეს რომელიმე უბრალოდ ბედნიერი, სავსებით ჩვეულებრივი წუთი, გატარებული მამისეულ სახლში...

საღამო, სიჩუმე, საოცრად ახლობელი და მხოლოდ ჩემთვის ნაცნობი ხმები, სურნელი...

დედას ნაბიჯების ხმა, ჩქარი, და რო მიპოვის სადმე მჯდომარეს, აქა ხარ დედი? და გამიღიმებს და მომეფერება, როგორც ბავშვობაში... მამაჩემის ხმა, ტკბილი და საყვარელი – ქეთა, დღემ როგორ ჩაიარა მამი? ხო არ მოიწყინე?

რა მომაწყენს...:)

ან სად უნდა გავჩერდე, როცა ამაზე ვლაპარაკობ...

თვალდახუჭულმა რო იარო, ფეხს რო არაფერს წამოკრავ, ხელს გაიშვერ და ზუსტად იმ წიგნს აიღებ, რომელსაც ეძებდი იმიტომ, რომ ზუსტად იცი სად დევს...

აი ეს მიყვარს, შეჩვეული, ჩემი, საყვარელი და განსაკუთრებული... ყველაფერი მიყვარს ასეთი, სახლიც და ადამიანიც, ცხადია...:)

Rock your day!

როკის დღეა დღეს!:)

Come on, people, feel it!