For Aneri

სულ ვბაქიბუქობ, ისე ვიცხოვრებ მეთქი, როგორც დაუჯერებლად კეთილი და მამაცი ადამიანები კინოში. ან ისე, თითქოს ხვალ აღარ ვიქნები–თქო.
ამ თქოს და მეთქის ვერ გავუგე ვერაფერი. ვიცოდი და დამავიწყდა, მასწ.
არ გამოდის. ეს კინოსებური და ხვალაღარყოფნის ფუფუნება არავის აქვს. ყველაზე ძნელი ჩვეულებრივობა ყოფილა. ადამიანები კიდე ვერ იტანენ ჩვეულებრივობას. უმეტესწილად. სერიოზული სასჯელია. და ვფართხალებთ ამ ფაფაში, ოღონდაც სადმე ფონი ვიპოვოთ, კეთილი და მამაცი ხმელეთი ვიგრძნოთ ფეხქვეშ და ცოტა ხანი სულის მოსათქმელად შევყოვნდეთ ზედ, სანამ ვინმე ახლომახლო მოფართხალე ხელს არ გვკრავს და არ გადაგვაგდებს ისევ ჩვეულებრივობის ფაფაში. თავს ვერ შეიმაგრებ, არ არსებობს.

დღეს სარკეში დანახული ქალის გამომეტყველება არ მომეწონა. შემეშინდა იმ ქალის. ხმელეთს აღარ ეძებდა თითქოს...