იურმალა მაგათ და დოზანა...

ისეთი ღირსშესანიშნავი მოვლენა მოხდა ჩვენს ცხოვრებაში, არ შემიძლია არ გამოვეხმაურო. გუშინდელი დღიდან დაწყებული მთელი ხუთი დღე იურმალაში მსოფლიოს 18 ქვეყნიდან ჩასული ახალგაზრდა მომღერლები/მომღერლობაზე მეოცნებენი ტალანტებს დააფრქვევენ ანუ პოპულარულ ენაზე რო ვთქვათ მაგარი დარხეული გვაქ:))
გუშინ იყო გახსნა, ოსკარის ცერემონიის წითელი ხალიჩებით, ოსკარის ცერემონიის მუსიკით, ოსკარის ცერემონიისთვის დამახასიათებელი "ნაეზდებით" სცენაზე და დარბაზში, რუსი წამყვანებით (ქსენია, ლერა, სერიოჟა და კიდე მეოთხე ყმაწვილი), გაუგებარი არსებებით შემდგარი ჟიურით და ფესტივალის სულ მთლად გადასარევი მუზით (!! whatever this means...) – ალა ბარისოვნათი...
უჟასი ამით მხოლოდ დაიწყო:)
ცისფერ რუშებიან პარაშუტში გამოწყობილი მუზა ისტერიულად დარბოდა სცენის გასწვრივ და ჩახლეჩილი ხმით მღეროდა რაღაცას, მერე დარბაზში ჩავიდა, ის ხომ ისეთი საყვარელი და განუმეორებელი და პოპულარული და ყველას–რო–უყვარს–ისეთი–და–ოღონდაც–ახლოს–გაიშრიალე–ალა–ბარისოვნა–შენ–გენაცვალეა, ხოდა ეგრე ქნა, გაიშრიალა დარბაზში, დარბაზს სახე გაებადრა და ფეხზე წამოდგა და კიდევ ერთხელ იგრძნო რა ბედნიერია, რო ალა ბარისოვნა ყავს...
ჰოდა გაივსო, გაივსო სცენა ერთიმეორეზე საშინლად ჩაცმული, გრძელ და გაბურძგნულთმიანი ხალხით. ისინი მღეროდნენ ორაკორდიან საცოდაობებს, რიტმში, თავის ქნევით და მდაბიო ანტურაჟით, სრულიად უსაფუძვლოდ შთაგონებული სახეებით... ძალიან მძიმე სანახავი და კიდე უფრო მძიმე მოსასმენი იყო, ღმერთმანი
ეს რა უბედურებაა... ეს რა დოზანაა...
და ჩვენ? რო ვჩალიჩობთ თავი წარმოვაჩინოთ ამ კონკურსზე, თავს რო ვიკლავთ, ტყავიდან ვძვრებით, რო გონებაშეზღუდული იგორ ნიკოლაევის გული მოვიგოთ ... ვაბშე არაა სასაცილო, აი ვაბშე.
არ მესმის რა მოვლენაა საერთოდ, ეს რა ჭირი გვჭირს??

These foolish things...:)

რა ბედნიერებაა გადარეული მეგობრების ყოლა:))

გადარეული, საყვარელი, სულში ჩასაძვრენი მეგობრების, რომლებსაც შეუძლიათ აკეთონ სასაცილო რამე–რუმეები იმისთვის, რომ გითხრან, რო უყვარხარ:)

რომლებსაც შეუძლიათ სრულიად მოულოდნელად დაგეცნენ თავს სამსახურში და მოწყენილობისაგან თვალებგამოღამებულს საოცარი ბედნიერება მოგანიჭონ თავიანთი გამოჩენით და მოგიტანონ ნამცხვარი, რომელსაც ვაბშე არ ჭამ ცხოვრებაში :))

რომლებსაც შეუძლიათ შუაღამისას მანქანის სახურავზე დამდგარებმა მეგობრის შეყვარებულის ფანჯარაში ყვავილების თაიგული შეაგდონ (!!!პაიჭ!!! ან ეცადონ, რო შეაგდონ:)))

რომელთაც შეუძლიათ ზოგ–ზოგიერთებთან შენთან შეუთანხმებლად და შენს გამო ძალიან მაგრად "გააიასნონ" ყველაფერი:)))))

მიყვარხართ, ჩემო გიჟებო, მიყვარხართ:)

Tristeza is gone:)

She got bored:)

Tristeza...

She always comes on tiptoes

Sorrow...

Yes, it's a she, can't tell why I decided so...

She comes and sits there beside me, no words, just the sounds of bandoneon she always brings with her

Here is the sorrow sitting and playing her sad tango for me...

Do you tango?

Come here...will you?

დღე, რომელიც მთელ სიცოცხლეს უდრის...

ეს ფრაზა მიყვარს უსაყვარლესი და უსაოცრესი ასტრიდ ლინდგრენის გადასარევი მოთხრობიდან და ყოველთვის, როცა ძალიან კარგად ვგძნობ თავს, თავისით ამოტივტივდება ხოლმე გონებაში.
– დღე, რომელიც მთელ სიცოცხლეს უდრის, ჩაიბუტბუტა ამ მოთხრობაში პელემ და კბილებმომტვრეული სავარცხელი სანაგვეში გადაუძახა, არ ღირს არდადეგების გაფუჭება იმაზე დარდით, რომ ყოველი დღე უფრო გაახლოვებს ქალაქში დაბრუნებასთან...
არ ღირს მართლა განწყობის გაფუჭება იმაზე ფიქრით, რომ ყველაფერი ისე კარგად არაა, როგორც შენ გინდა. იცხოვრე ისე, თითქოს ეს დღეა მთელი შენი სიცოცხლე, გიყვარდეს და იღიმოდე, იყავი კეთილი, გჯეროდეს რო ლამაზი ხარ და დიდხანს დიდხანს არ დაიძინო, რო არ ინანო ძილში დაკარგული წუთები... რა სენტიმენტალური ვარ დღეს, არა?:)
უცნაურია, გუშინ კინაღამ გარდავიცვალე მოწყენილობისა და დარდისაგან, დღეს კიდე მეჩვენება რო... ფიჰ, ჯეკ, ჩვენ რო ვიცით ის ფრაზა, ხო?! :)
დღეს ჩემი ორიოდე საცოდავი პაროლი სასიამოვნო გაფანტულობის გამო ერთმანეთში მერევა:)
ვინც ნერვებს მიშლის ხოლმე საერთოდ, სრულებით არ მაღელვებს
მუსიკას განსაკუთრებულად აღვიქვამ, კანით, ღიმილით, სულ მეცეკვება
დღეს ჩემს ყოფილ დეგენერატ შეყვარებულს ალბათ გულწრფელი ღიმილით მოვიკითახვდი, სახლში როგორ ხართ–მეთქი :))) (ნუ ალბათ ხო დავწერე:))))

მარა იცით რა? გავა ორიოდე წუთი და ამ პოსტის ამოძირკვა მომნდება აქედან, ზუსტად ვიცი...:)
ეს მომენტალური მეტამორფოზებია რო მკლავს:)

რა მასტია ეს ჩვეულებრივობა

საერთოდ არაფერი არ არის ისე, როგორც მინდა, მარა რა ვქნა ეხლა...
ფიჰ:)

Dance like Ginger:)

Love and dance, smile and dance...:)

Sweet old movie:)

Rain can't stop the party:)

გაგრა

რა უნდა გადარეულ გულს, რა? სულელ გულს რა უნდა??

რა არ ასვენებს? რა ამღვრევს ...

გამიშვით! გამიშვიიით!!

ღმერთო, როგორ მიხმობს უსაქმურობა! პირდაპირ შეპყრობილი ვარ შვებულებაზე ფიქრით:) მულწიკებში როა, რაიმე მომაჯადოებელ სუნს რო მიყვება ტრანსში ჩავარდნილი მულწяშკა, აი ისე ვარ, დასვენებაზე ფიქრი ლივლივებს ჰაერში (რათქმაუნდა ზღვისკენ მილივლივებს) და მე მივყვები:)) აი ჩემი მეგობარი თამუნია უკვე იქაა, მართალია ხანდახან ეშლება და სხვის სახლებში შერბის, ვერანდაზე ჯდება და გაბრაზებულს უკვირს, სად არიან ჩემებიო, მარა მაინც:)) [ფოტო თამუნიას გადაღებულია გონიოში]

ზღვა და სულ სხვანაირი ცა, მზეც ისეთი სხვანაირი – ზღვური, არავითარი დაძაბულობა, არავითარი 'ოო, დღეს რა ჩავიცვა?!', სრული თავისუფლება, სიცილ–კისკისი და ცურვა ლაყუჩების ამოსვლამდე!

ფაქტიურად სამოთხის ტოლფასია...

დღეს დილით რაღაც უსიამოვნოდ მწვანე ტაქსიში ვიჯექი (ჟიგული!!) და ვფიქრობდი, როგორ მოვკვდებოდი, რა მრჯის რო ასეთ ბნელ–ბნელ რამებზე ვფიქრობ ნეტა?? ეტყობა ტაქსის ბრალი იყო, თან არდაიდარდო ქონდა ჩართული.... აშკარად ამის ბრალი იყო...

ეს ტაქსის მძღოლები საერთოდ განსაკუთრებული კასტაა. მე და ტაქსის მძღოლებს ასევე ძაან განსაკუთრებული ურთიერთობა გვაქვს. არიან ჩემს ცხოვრებაში უბნელი ტაქსისტები, ამოჩემებული ტაქსისტები, აუტანელი მაგრამ–რატომღაც–ჯინაზე–მეტი–ტაქსი–რო–არ–დადის–დუნიაზე–იმ–დღეს აი ასეთებიც, ჩემი პირადი ცხოვრებით დაინტერესებული ტაქსისტები, რომლებსაც უფასოდ დავყავარ (!! მარა თავს ვარიდებ, მერიდება) და ასე...
აბა კიდე ვის აქვს გაძეძგილი ბუმაჟნიკი ტაქსის მძღოლების სავიზიტო ბარათებით?:)) ავთო, თემო, გარსევანი... და ელოდებიან, ელოდებიან როდის დავურეკავ და რაც შეიძლება შორ მანძილზე წაყვანას ვთხოვ, თან ისე რო ფასს არ ვიკითხავ (ამის ინსტინქტი ნულზე მაქვს, ოღონდ შტერი ვარ და არა მდიდარი:)), ესაა ყველა ტაქსის მძღოლის ფარული ოცნება:))
ოოო, სანატრელო შვებულებავ...

Shirley Temple

პატარა შირლი ტემპლი:)

Yeah, I'm red! So what?:))

ირლანდიური ტერიერი:)

ძალიან მაგარი ტიპია, აი ძაან მომწონს:)))

დიდი ადამიანები (ნაწილი III)

საოცარი ფოტოა არა?
დიდხანს ვუყურებ ხოლმე ამ ფოტოს, ძალიან მეტყველს ჩემი აზრით... და სულ მინდა მოვახერხო და მიახლოებით მაინც ამოვთქვა სიტყვით, რასაც ვფიქრობ და განვიცდი, როცა ვკითხულობ მიგელ დე უნამუნოს...

უცნაურია, დავასკვენი, რომ იმაზე ლაპარაკი, რაც ძალიან მიყვარს, რაც ძალიან ძვირფასია ჩემთვის, ძალიან მიჭირს. არა, მიჭირს ალბათ სწორი სიტყვა არაა, უფრო არ შემიძლია, მგონია, ამით ვაფუჭებ ყველაფერს, იმიტომ, რომ ისე ვერ ვიტყვი, როგორც მინდა...

მარა რო ვერც ჩუმდები??

ძალიან ცოტა მჭირდება იმისთვის, რომ მოვიხიბლო ადამიანით. არ ვიცი ეს კარგი უფროა თუ ცუდი. თუმცა ამ შემთხვევაში ამას არავითარი მნიშვნელობა არ აქვს. უნამუნოთი რო მოიხიბლო, სულ არაა აუცილებელი ადამიანებით მოხიბვლის განსაკუთრებული, სენტიმენტალური ნიჭი გქონდეს.

რაღაცეები წავიკითხე მის ცხოვრებაზე, და კიდევ უფრო მოვიხიბლე. თურმე კაცი, რომელიც ღმერთივით წერს, ჩვეულებრივი ადამიანი ყოფილა, ჰყოლია ათი შვილი, მათ შორის ერთი გარდაცვლილი მენინგიტით, ამით გაუბედურებული კიდე მთელი ცხოვრება ნატანჯი და დევნილი, იმის გამო, რომ ბასკი იყო, იმის გამო რო პიტალო შუბლიან რეგვენებს უპირისპირდებოდა, იმის გამო, რომ რომ რომ... სიკვდილმისჯილი შინაპატიმრობაში მოკვდა... აი ამ საშინელი სიტყვის სასტიკი მნიშვნელობით... მაინც არავინ არ იცის როგორ, ბურუსითაა მოცული მისი გარდაცვალების ამბავი. ფრანკომ მის სიკვიდილით დასჯას მოაწერა ხელი, მაგრამ არ აღასრულეს, სკანდალის თავიდან ასაცილებლად და ოთხ კედელში გამოკეტეს (!)

ბოღმა დაგახრჩობს ადამიანს...

საოცრად უბრალოდ, ადამიანურად, გენიალურად წერს ყველაფერზე, რაც მართლა ხდება ყველას და ჩემს ცხოვრებაშიც, რაზეც გგონია რო შენ თვითონაც დაწერდი... რაზეც ამ საცოდავი პლანეტის ბნელი ნახევარი ვერასდროს გაბედავდა გაეფიქრა, არათუ ღიად ეთქვა, იმიტომ რომ დოგმებში იხრჩობა, იმიტომ, რომ დუმბაძისა არ იყოს, შუბლზე აწერია "ВХОДА НЕТ", მიდი და შეაგნებინე რამე... შეეშინდა ბლენ (!) ხალხს და მოკვეთეს...

მე არასდროს მიცდია ძალიან აკადემიურ–ფილოსოფიურად მივდგომოდი უნამუნოს ნაწერებს, ვერ შევძლებდი რომც მეცადა, მემსჯელა, რომელი მიმდინარეობის ფილოსოფოსი იყო რეალურად ეს კაცი, მემსჯელა ხმამაღლა მის არაჩვეულებრივ გმირებზე... მე ვინ ვარ რო? სად შემიძლია? მე ჯერ კიდევ სიმუნჯის ფაზაში ვარ, აღფრთოვანებისგან გამოწვეული სიმუნჯის, ალბათ ასეც დავრჩები. ოღონდ კიდევ წავიკითხავ, ათასჯერ და ათიათასჯერ.

მებრძოლი, ტემპერამენტიანი, თავისუფალი, სიყვარულის უნარიანი და სევდიანი მიგელ დე უნამუნო... და იუმორი?? საოცარი, ინტელექტუალური, სვეტსკი:)

წაიკითხეთ "ჩემი რელიგია"

ლიბ.გე–ზე აღმოვაჩინე, გაიხარონ მაგათ.

და ესთეტიკა? სადაა ესთეტიკა??

ამ კორდორში გაიმართა ჩვენება გუშინ...

ორასიათასი მოდელი ერთმანეთს გვერდს ვერ უქცევდა, ძაან ამბავი იყო:)

მე გავძვერი როგორღაც ამ ორმეტრიან გოგოებში, კიდე კაი მონაწილეებში არ ავერიე ორგანიზატორს (ფხუკ:))), კარი რის ვაივაგლახით ჩავკეტე და წითელ ხალიჩაზე რვიანებით, ჩქარჩარა გავიტკარცალე, გავხსენი რა...:))

დილით მოვედი, მანეკენებს რაღაც გაუგებარი მაისურები აცვიათ და გაურეცხავი ორასიათასივე ღვინიანი ჭიქა მაგიდაზე ჩაუმწკრივებიათ, უიმმმ

ტუალეტებში ყველაფერი დალეწილია, დამლაგებლები გაოგნებულები დადიან და ბუზღუნებენ: სარანჩა...

დეფილე კი არა ერაყის ჯარის წვრთნები ჩატარდა მგონი და გვატყუებენ რაღაცას...

პ.ს. ეს ფოტო შემოსევამდეა გადაღებული:)

Desperate Housewives:)

ვეცემი ამ სერიალზე:))

ეს ფოტოც ძაან მომეწონა

Ultra deep field. From Hubble.

Virtual insanity - that's what we're living in:)

რა საოცრებაა ჩვენი არსებობა...

რა საოცრებაზე ვცხოვრობთ

ოქროს წესი არა ის...

ადამიანის უგუნურებას საზღვარი არ აქვს. ანუ შეიძლება წარმოუდგენელ მწვერვალებს მიაღწიოს ადამიანის უგუნურებამ, თუ ხელი არ შეუშალეს... როგორც წესი, ვერ უშლიან ხოლმე. ხანდახან იმიტომ, რომ შეუმჩნევლად, მზაკვრულად, მიღოღავს უგუნურება მწვერვალებისკენ და ვერ ამჩნევ, ვერ წარმოიდგენ რო ეგეთი რამე შეიძლება მოხდეს და იმიტომ. ხანდახან ამჩნევ კი არა, ცხვირწინ ხდება ეს ყველაფერი და გამწარებული ხელ–ფეხსაც იქნევ, როგორმე რომ წინ გადაუდგე, მარა გადაგჯეგავს, ბნელი ტიპია, პიტალო შუბლით მოარღვევს და იმიტომ...

ერთ ძალიან კარგ ადამიანს ისე ატკინეს ახლახანს გული... დეტალები დღეს გავიგე და შოკში ჩავვარდი... უგუნურად, ბნელად, უდონოდ, ბოროტულად, მდაბიურად, არაკაცურად ბოლოსდაბოლოს. აი ასე ატკინეს.

რა უბედურებაა. რა სჭირს ამ ხალხს...

დიდი ადამიანები (ნაწილი II)

... როცა დრო მოვიდა, ესე იგი გაცილებით უფრო ადრე, ვიდრე დრო მოვიდოდა, ჰორიმოჰონს ცოლი შერთეს...

რაბინდრანათ თაგორი, "ოთხი ცხოვრება"

გჯერათ, რომ ასეა?:)

ხდება სასწაულები ყოველდღე?:)

ნეტა რა არი სასწაული ვაბშე? ვისთვის რა არის...

სასწაულია ჩემთვის ეს საოცარი შეგრძნებები, რაზეც ახლა დავწერ:)

რას უნდა ნიშნავდეს სულ რო გეღიმება
გულთან გიღიტინებს
გგონია, რო ლამაზი ხარ და სარკეში ყურება გინდა
რო კეკლუცობ
სულ რო სასიამოვნო წამებს იხსენებ და ყოველ გახსენებაზე გულში ამბობ: ვაა, რა კაი ტიპია ე...:)
ვაა, ნუთუ...
არა არ არსებობს...
მეე? რატო მე? აუ რა მაგარია! :)
ვაა...:)
არადა სავსებით მშვიდად ვარ, სავ–სე–ბით :)

რა მაგარია